بررسی و تحلیل جریان مهاجرت های داخلی ایران طی دوره 90-1385

مهاجرت از عوامل اصلی تغییر و تحول جمعیت و مهم ترین عامل خارجی تغییر تعداد و ساخت جمعیت می باشد. توجه و شناخت و تحلیل دقیق سیر مهاجرت در مناطق مختلف یک سرزمین، و به تبع آن، برآورد میزان جمعیت و آشنایی با ساختار سنی و جنسی آن در اینده آن منطقه، جهت تامین نیازهای نسل های آتی باعث می شود که برنامه ریزی ها به قدرت اجرایی بیشتری دست یابند. در این تحقیق جریان مهاجرت های داخلی ایران در طی دوره 90-1385 مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق، تحلیل ثانویه ی داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 است. نتایج تحقیق نشان میدهد که از مجموع 5534666 نفر که در داخل مرزهای کشور جابجا شده اند، محل اقامت قبلی 92.06 درصد داخل کشور بوده است. از مجموع مهاجرت های داخلی 60.03 درصد از شهر به شهر، 12.87 درصد از روستا به شهر، 14/84 درصد از شهر به روستا، 7/24 درصد روستا به روستا بوده است و 0/99 درصد محل اقامت قبلی خود را اظهار نکرده اند. در زمینه ی مهاجران خارج شده و وارد شده، استان تهران در رتبه ی اول قرار دارد. در طی این دوره استان های البرز (4/12)، سمنان (99/2)، بوشهر (52/2)، یزد (51/2) بیشترین و استان های لرستان (2.06-)، کرمانشاه (1/99-)، چهارمحال و بختیاری 1/89- سیستان و بلوچستان 1/35- کمترین نسبت مهاجرت خالص سالیانه را داشته اند. کمترین نسبت مهاجرت رد طی این دوره مربوط به استان کرمانشاه 286- و بیشترین نسبت مربوط به استان البرز 1830 می باشد.